Voor onze muzische vorming uit te bouwen dit jaar, werden ons verschillende opdrachten of bezoeken opgelegd. Hieronder ook een voorstelling op kleuterniveau en een voorstelling op eigen niveau. Dat laatste moest ik nog doen. Ik wou geen gewoon toneelstuk kiezen om in orde te zijn voor dat onderdeel, ik wou iets kiezen dat me echt interesseerde.
Ik ben opgevoed met klassieke muziek en volg al van jongsaf aan muziekles en pianoles.
Klassieke muziek is iets dat me rustig maakt of net heel gefrustreerd kan doen voelen.
Klassieke muziek speelt met mijn emoties.
Ik wou van de gelegenheid gebruik maken om nog eens naar een klassiek concert te gaan kijken/luisteren.
Via wat connecties heb ik gezocht naar een datum en programma die redelijk waren. Ik wou iets dat ik kende en dat me aansprak, maar ik wou ook graag vernieuwing opsnuiven.
Ik heb gekozen voor een concert van het Vlaams Radio Orkest, of de Brussels Philharmonic, op zondagavond 14 maart, in de Stadsschouwburg.
Het programma luidde als volgt:
Johannes Brahms - Tragische Ouverture, op. 81
Iannis Xenakis - Pianoconcerto (Synaphaï)
Johannes Brahms - Symfonie nr. 2 in D groot, op. 73
Brahms (1833-1897) is voor mij bekend, ik kan enorm genieten van deze muziek.
Het eerste stuk heeft me echt ontroerd. Ik vond het een heel krachtig stuk, met zeer mooie romantische elementen bij. Ik liet mijn fantasie werken terwijl ik de muziek hoorde.
Ik dacht aan een mooie lentedag op de weide in de zon, een pick-nick waar drama's zich voordoen tussen mensen, meningsverschillen, maar ook zeer romantische taferelen zijn, koppeltjes die genieten van elkaars gezelschap en vieren dat ze samenzijn.
Ik merkte dat het live bekijken van een klassiek stuk veel meer impact op mij had dan het beluisteren ervan op de radio. Deze romantische muziek sluit heel hard aan bij mijn idee van 'mooie' klassieke muziek, waar ik van kan genieten.
Na dit stuk was het een nieuwe componist voor mij, Xenakis (1922-2001), iemand waarvan ik duidelijk niet wist wat ervan te verwachten.
Ik ben echt verschoten van de stijl van dit stuk en van deze componist.
Achteraf hoorde ik ook dat hij architect was en stukken schreef volgens de bouw van de concertzaal. Dat hij op dat moment neerschreef hoe hij zich voelde in de ruimte. Ik kan mij wel voorstellen hoe hij op dat moment dacht wanneer ik de muziek hoorde, maar het was toch niet mijn stijl. Dit stuk was iets dat niet aansloot bij mijn visie op 'mooie' klassieke muziek.
Ik heb hier niet kan kunnen genieten. Ik vond het heel rommelig klinken, heel up-tempo en zenuwachtig. Ik ben wel blij dat ik ook eens iets anders, iets nieuws geprobeerd heb. Zo weet ik ook wat er allemaal bestaat van muziek, zo verruim ik mijn kennis.
De levensperiode van de twee componisten ligt wel ver uit elkaar, dat heeft zeker een grote invloed op hun muziek.
Het derde stuk kwam na de pauze, ik kon even op adem komen na het stuk van Xenakis, en dat stuk was weer van Brahms. Dat vond ik ook een heel mooi stuk, maar niet zo ontroerend als het eerste. Toch heb ik hier ook heel hard van genoten. Ik heb me toen meer geconcentreerd op het technische deel van de avond, het orkest dat speelt.
Ik heb bestudeerd hoe elke speler individueel geconcentreerd is en werkt aan een mooie creatie. Het was echt fascinerend om te zien hoe zo'n groot orkest enorm goed voorbereid en gestructureerd is en hoe iedereen zo mooi afgestemd is op elkaar.
Ik ben super tevreden over deze avond en ben zeer blij dat ik die heb kunnen meemaken.
Ik ben zeker dat ik nog naar klassieke concerten ga kijken, luisteren.
De impact die het grote live-orkest op me had is bijna niet te beschrijven.
Het is zeker een aanrader voor iedereen die dat nog nooit gedaan heeft. Het is echt een prachtige ervaring om nooit te vergeten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten